Bij huwelijkse voorwaarden wordt vaak gekozen voor een uitsluiting van de wettelijke gemeenschap van goederen om te voorkomen dat schuldeisers van (de onderneming van) de man zich kunnen verhalen op de echtelijke woning, die dan op naam van de vrouw wordt gesteld. De veronderstelling, dat in deze situatie de echtelijke woning steeds absoluut veilig is voor verhaal van schuld-eisers, is echter onjuist. Wanneer de man namelijk failliet wordt verklaard, worden op grond van artikel 61 lid 4 van de Faillissementswet alle goederen ten name van de niet failliete vrouw verondersteld met gelden van de man gekocht te zijn en daarom deel uit te maken van de failliete boedel van de man. De vrouw heeft weliswaar de mogelijkheid om goederen, die haar toebehoren, terug te nemen, maar zij moet dan met bescheiden niet alleen aantonen dat deze woning haar eigendom is, maar ook dat deze woning door haar is verkregen door (weder)belegging van aan haar in privé toebehorende gelden. Als dit niet wordt aangetoond, kan de curator in het faillissement van de man, in weerwil van het feit dat de woning ten name van de vrouw staat, deze opeisen en bij de failliete boedel van de man betrekken.

Wanneer kan nu worden aangenomen dat de woning door de vrouw is verkregen door (weder) belegging van aan haar in privé toebehorende gelden?

In de literatuur wordt wel aanvaard dat dit het geval is wanneer de prijs van de woning voor meer dan de helft ten laste van de vrouw is gekomen. Maar echtgenoten financieren de echtelijke woning veelal met een hypothecaire geldlening, die dan door beide echtgenoten tezamen wordt gesloten omdat de bank dat verlangt. In een dergelijk geval moet ervan worden uitgegaan dat schuldeisers zich wel degelijk op de echtelijke woning kunnen verhalen.

E-mail: gommers@koch-heuvel.nl