De feiten
Een uitzendkracht werkt op basis van twee uitzendovereenkomsten, in de periode van 17 april tot 1 oktober 2000 en van 1 oktober tot 1 januari 2001, voor één opdrachtgever. Nu was de werknemer ziek op 31 juli en 1 augustus. Op 2 en 3 januari verricht de uitzendkracht nog enkele werkzaamheden voor de opdrachtgever, maar op 3 januari deelt de opdrachtgever hem mee dat hij niet in vaste dienst kan worden aangenomen. De uitzendkracht wenst niet langer op uitzendbasis voor de opdrachtgever te werken, waarna de werkzaamheden door de opdrachtgever worden beëindigd. Nu stelt de uitzendkracht dat de werkzaamheden niet zomaar beëindigd kunnen worden omdat hij voor onbepaalde tijd in dienst is van de opdrachtgever. Hij stelt namelijk dat hij reeds in de vierde arbeidsovereenkomst werkzaam is. Door zijn twee ziektedagen is de uitzendovereenkomst volgens de CAO voor Uitzendkrachten beëindigd, waarna een nieuwe uitzendovereenkomst is aangegaan na zijn herstel. De nieuwe uitzendperiode van oktober tot januari zou dan de derde overeenkomst zijn, zodat zijn doorwerken gedurende twee dagen in januari 2001 zou hebben geleid tot een vast dienstverband bij de opdrachtgever die opvolgend werkgever is. De kwestie wordt aan de Kantonrechter voorgelegd, omdat de opdrachtgever geen gehoor geeft aan de claim van de 'uitzendkracht'.

De beslissing
De kantonrechter volgt de werknemer niet, omdat in de CAO voor Uitzendkrachten is bepaald (artikel 9 lid 1) dat, in afwijking van de regels over de uitzendovereenkomst in artikel 7: 691 lid 1 BW, de regels over de tijdelijke arbeidsovereenkomst (artikel 7: 668a BW ) pas van toepassing wordt na afloop van de in de CAO benoemde fasen 1 en 2. De ziekte van de uitzendkracht heeft daarom niet tot gevolg dat een extra uitzendovereenkomst in fase 1 of 2 leidt tot een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd bij de opdrachtgever. Het 'spook' van de vaste aanstelling voor gewezen uitzendkrachten die eens een dag ziek zijn geweest is met deze uitleg van de kantonrechter niet meer aan de orde.