In de disco trekt een student zijn mobieltje te voorschijn, maar een telefoongesprek voeren lijkt onmogelijk. Het gaat dan ook om de mooie meiden op de dansvloer; die staan binnen een paar seconden op een online gallery. Voetbalsupporters sturen beslissende momenten realtime door naar de fansite. Voorbijgangers van het ongeluk op de A16 bellen foto's, locatie en details door naar 112.

Een paar jaar terug verschenen de eerste mobieltjes met foto-functie. Toen nog alleen voor de gadgetfreaks met veel geld. In de afgelopen maanden lijkt het echter dat er sprake is van een phonecam revolutie. Zorg ervoor dat veel mensen continu met een camera op zak lopen, met de mogelijkheid om foto's te uploaden, en er is voortaan overal en altijd een razende reporter ter plaatse.

De kwaliteit is slecht (nog wel), maar dat maakt niet uit bij foto's van dijkdoorbraken, overvallen of vrijgezellenfeesten. Denk Philomena Bijlhout, zeilwedstrijden met Mabel, Srebrenica snapshots die nooit meer mislukken. Een beeld zegt meer dan duizend woorden en is dankzij de phonecam sneller openbaar dan de duur van een telefoongesprek.

Probleem dat meteen opduikt is privacy. Hier en daar is het al verboden toegang voor phonecams in disco's, zwembaden en kleedlokalen. Want het doorbreken van een technologische revolutie is nog steeds afhankelijk van sex. In Japan (25 miljoen phonecams) maakt ieder toestel verplicht een luide klik om het de stiekeme fotograaf moeilijk te maken.

En natuurlijk zijn de nieuwste camera's nog mooier, makkelijker, sneller en met bewegend beeld. Is het bellen, is het fotograferen, is het een nieuw medium? We komen er snel genoeg achter.